Postoji muka, ali postoji i odluka. Postoji strah od prazne hartije, zapravo, strah od jednog nepoznatog svijeta u koji čovjek ulazi pišući. Ali postoji i odluka da se uđe u taj svijet.
Pisanje je projekcija sebe na određenu temu. Prema tome, ta teškoća, taj strah moj uglavnom se odnosi na strah od sebe kojeg ne poznajem. Pišući uvijek o jednoj temi ja nanovo otkrivam sebe kakvog nisam poznavao...
Mislim da se uopšte ne može pisati ako čovjek nema dvije osobine: ili je izuzetno ambiciozan, što ja nisam, ili je doživio vrlo tešku muku i mora da se na neki način ili nekome osveti, ili da se ispovijedi, ili da uopšte krikne u prostor to nešto šta ga boli.
